جای پارک ...

پس چون پیشانی بر خاک افتد، کار جهان به سرانجام می‌رسد و سفر آسمانی زمین به مقصد می‌انجامد و فُلک خلقت بر ساحل آرام ابدیت لنگر می‌اندازد ...
یکی از دوستان سید مرتضی آوینی نقل میکرد ، اون سالهایی که همراه با سید در نشریه سوره کار می کرده ،همکاری داشتند که زیاد به مسائل اعتقادی و مذهبی پایبند نبوده.فقط بطور کلی مسلمان بود ولی تکالیف دینی رو عمل نمی کرد.سید مرتضی همیشه با بلند شدن صدای اذان، سجاده اش رو توی اتاق کارش در سوره ،پهن می کرد و مشغول خواندن نماز می شد. توی اون لحظات فضای عجیبی تمام محل کار رو می گرفت و همه همکار ها  تحت تاثیر  لحن آسمانی سید مرتضی قرار می گرفتند ، یک رو شاهد بودم که اون همکارمون که ذکر خیرش شد ، موقع نماز کنار سید مرتضی نشسته و زار زار گریه می کنه و به شدت از فضای فروتنانه نماز آقا سید متاثر شده و بعد از نماز مدتی با آقا سید هم کلام شد. بعد از شهادت سید مرتضی اون همکارمون رو پیدا کردم و ازش خواستم که ماجرا رو برام شرح بده، اون آقا می گفت که اون روز به حال سید غبطه خوردم و از اینکه بعد ار یک عمر نام مسلمانی رو یدک کشیدن تا حالا در مقابل خدا سجده نکرده و نماز نخوندم برای آقا مرتضی اعتراف کردم ، بهش گفتم سید جان من وقتی حال شمار رو دیدم از خودم خجالت کشیدم و حالا نمی دونم باید چی کار کنم. سید مرتضی لبخند همیشگی روی  لبهاش ظاهر شد و گفت  من هم بعضی روزها که از محل کارم با ماشین  خارج می شم موقع نماز و شنیدن صدای اذان توی خیابان و ترافیک جا می مونم ، خیلی دنبال جای پارک می گردم ولی خوب، خیلی مواقع هم میشه که جای پارک گیر نمی آورم و به نماز نمی رسم ، شما هم تا حالا حتما جای پارک گیر نیاورده ای ، اگه یه جای پارک مناسب پیدا کنی حتما به نماز و عبادتت هم می رسی .
ارمغانی که انسان از بهشت با خود به عالم دنیا آورده‌است، جاذبه‌ای فطری است که او را از درون به سوی بهشت و آنچه بهشتی است می‌کشاند، انسان فطرتاً‌ در جست و جوی بهشت است، همان بهشتی که از آنجا هبوط کرده‌است و جاذبه‌های درونی او  به سوی عالمی متعادل، زیبا و جاودانه از همین‌جا ناشی می‌شود.
فکر نمی کنم برخورد شهیدآوینی رو بشه با اصول حاکم بر جامعه شناسی تربیتی امروز دنیا تطبیق داد ، شما چی فکر می کنید؟ ، اگه به جای شهید آوینی بودید چه بر خوردی می کردید ؟
به قول خود شهیدآوینی :
آدم‌ها دو گونه‌اند : آنان که با عقلشان می‌زیند و دیگرانی که زیستنشان با دل است چه بسیارند آنان و چه قلیلند اینان. چه سهل است آن گونه زیستن و چه دشوار است این گونه بودن. بهشت ارزانی عقل اندیشان باد.